Δεν ξέρω, αλήθεια, τι έφταιξε, φως μου
κι οι δυο χαμένοι στις άκρες του κόσμου
δυο καρδιές που θα γίνονταν ένα
μοιάζουνε τώρα κομμάτια σπασμένα
Όσο κι αν είσαι μακριά
μες στο μυαλό μου έχεις μείνει
μια στάμπα ανεξίτηλη
παρελθόν που για μένα δε σβήνει

Προς τα πίσω να γύριζε ο χρόνος
ταξιδιώτης να γίνω στο χθες
να σε βρω, να μη νιώθω πια μόνος
ξεχασμένες να ζήσω χαρές
Τώρα χέρια σ’ αγγίζουνε ξένα
άκουσέ με, έχω κάτι να πω
δε ζητώ να γυρίσεις σε μένα
μα μου λείπεις πολύ, σ’ αγαπώ

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι που να `σαι
άμα σου λείπω ή απλά δε θυμάσαι
μαζί ως το τέλος λέγαμε πως θα πάμε
μα τ’ όνειρο μας αυτό το ξεχνάμε
Μπορεί να πέρασε ο καιρός
μα κάποια βράδια οι αναμνήσεις
γίνονται τόσο δυνατές
θέλω κοντά μου να γυρίσεις