Φυσάει κρύος ο αέρας
κι ο ήλιος πάλι δεν αρκεί
μαύρο σκοτάδι η μοναξιά μου
κι η μέρα γίνεται μικρή

Στέκομαι μπρος σ’ ένα καθρέφτη
και είμαι ανέκφραστος, βουβός
κοιτώ και βλέπω έναν ξένο
που όμως μου μοιάζει, δυστυχώς

Ζωή μου άδεια
δεν αντέχω πια τα βράδια
είσαι αγάπη δίχως χάδια και φιλιά
Ζωή μου, τρέξε
στη σκηνή έλα και παίξε
σαν αστέρι τρεμοφέξε μια φορά

Σ’ αγνώστους δρόμους περπατάω
δεν έχω χάρτη να κοιτώ
άσπρα πουλιά τα όνειρα μου
μα να πιάσω δεν μπορώ
Πόσο ακόμα να παλέψω
και που τη δύναμη να βρω
άδειο βαγόνι η ζωή μου
χωρίς ελπίδα κι οδηγό

Πόσο ακόμα να παλέψω
και που τη δύναμη να βρω
άδειο βαγόνι η ζωή μου στον γκρεμό