Μες την ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό
κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει
μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό
που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη.

Μα εγώ δεν το `δα τράβηξα αμέσως εκεί πέρα
ήτανε σούρουπο και μπέρδεψα την νύχτα με τη μέρα
βλέπεις δε μου `δωσε κανείς για φυλαχτό φεγγάρι κι ήλιο
ούτε κουβέντα δε μοιράστηκα με φίλο.
Πήρα των ομματιών μου κι έδεσα τη μοναξιά μου
κάτω απ’ τα πόδια μου να σέρνεται μπροστά μου
για να τη βλέπω σε ολάκερο το ταξίδι
να σπαρταράει μπροστά μου σαν το φίδι.
Και πήρα σε μια βραδιά το πονηρό το μονοπάτι
χωρίς να ξέρω, γιατί απλά γύρευα κάτι
να μου ταιριάζει στην φωτιά να μην τρομάζει
κι όταν πονάει δυνατά να μη φωνάζει.
Να βολεύεται κι αυτό με τα λίγα κοντά μου
έτσι κι αλλιώς πάνω μου έχω μοναχά την γκαντεμιά μου
γιατί δε θέλω τίποτα να με τρατάρεις τύχη
τον κανακάρη σου τον κλέψαν οι στίχοι.

Θα την πετάξω στο χώμα να νιώσει την γη
θα της φορέσω αγκάθια πάνω στην πληγή
θα της τυλίξω με φλόγες όλο το κορμί
για να `μαι μόνος ξανά στην κακιά την στιγμή.

Μα δε βαριέσαι άλλοι χτίζουν στην άμμο παλάτια
κι άλλοι πέφτουν στης ζωής τα πονηρά τα μονοπάτια
άλλοι φτιάχνουν ζωή, άλλοι την παίρνουν με δόσεις
κι αν είσαι απ’ αυτούς κοίτα να ξεχρεώσεις.
Εγώ όμως που είχα πει πολλά με πνίγουν οι στίχοι
τσαμπουκαλεύτηκα για τα καλά ρε με την τύχη
κοίταξα από τη μία κι ήταν τίγκα στα φώτα
φάνταζε ωραία μα όταν με πήραν τα χνώτα.
Έμοιαζε με τη μυρουδιά μιας πόρνης κυριλέ
και οι φωνές μου θυμίζανε παιδιά σε χαβαλέ
κοίταξα κι απ’ την άλλη και τίποτα δεν είδα
κι είπα τύχη μου γουστάρω που μου `στησες παγίδα.
Εκεί στο σκοτάδι να την χωθούμε οι δυο μας
και που ξέρεις μπορεί να `ναι το γραφτό μας
να μείνω μόνος για των όπλων την τιμή
να περιμένω την κακιά την στιγμή.