Πίνω ένα ουζάκι στο Μοναστηράκι
γίνομαι μαυράκι με πειρατικά
κίνηση και γκρίνια
έρωτας και γκίνια
κι έχω μες στη φτήνια όρεξη ξανά

Την πληγή θα ξύσω μα δε θα γυρίσω
πια να σε ρωτήσω αν με αγαπάς
πώς να σου εξηγήσω γιατί κάνω πίσω
μεγαλώνει η μέρα όσο με πονάς

Η πλαστή μου ελπίδα γίνεται ηλιαχτίδα
πέφτει μες στο κέντρο μιας βαθιάς σκιάς
κι όλα έχουν γίνει πίνω και με πίνει μια ζωή
που αφήνει γεύση της σκουριάς