Ξεφτίλα επανάσταση στις εθνικές οδούς,
πουλήσανε το χρέος μας σε πλειστηριασμούς
κι όσα θες πεταμένα σε άχρηστες σωρούς.

Υπάρχουν και χειρότερα μας είπαν οι παλιοί,
προβάλλουν τη μιζέρια μας στο εθνικό γυαλί
κι όσα θες κλειδωμένα σε ονείρων κελί.

Πες πόσα θες για να μάθεις να ξεχνάς;
πες πόσα ζήτησες, τα πήρες κι ας πονάς;
Τώρα γίναμε ξένοι σκορπίσαμε στο πουθενά,
μα για πες μου τι μένει, αφού κάθε λέξη πονά.

Σ’ επίγειο παράδεισο το ψέμα μας θα ζει,
μας ρίξανε στην άβυσσο κι ας είμαστε πολλοί
κι όμως λες πως υπάρχουν οι λίγοι και καλοί.

Μας γέμισαν μπαλώματα να κλείσουν την πληγή
και γύρω ομοιώματα μ’ ανθρώπινη στολή
κι όμως λες δόξα να `χει η ελεύθερη φυλή.

Πες πόσα θες για να μάθεις να ξεχνάς;
πες πόσα ζήτησες, τα πήρες κι ας πονάς;
Τώρα γίναμε ξένοι σκορπίσαμε στο πουθενά,
μα για πες μου τι μένει, αφού κάθε λέξη πονά.

Το ψάρι που μεγάλωσε θα φάει το μικρό,
μα εδώ δεν είναι θάλασσα, στη γη θε να πνιγώ
στο βυθό της μαγκιάς σας θα εξαφανιστώ.

Για πείτε μου ποια πνεύματα το νου σας κυβερνούν,
ποιας μοίρας και ποιου δαίμονα σκιές μας οδηγούν
στο χαμό της γενιάς σας θα σιγοτραγουδώ.

Πες πόσα θες για να μάθεις να ξεχνάς;
πες πόσα ζήτησες, τα πήρες κι ας πονάς;
Τώρα γίναμε ξένοι σκορπίσαμε στο πουθενά,
μα για πες μου τι μένει, αφού κάθε λέξη πονά.