Η νύχτα φτάνει σαν μια μαύρη αγκαλιά,
μαζί της έρχεται και μια γλυκιά μελαγχολία.

Όλοι χρειαζόμαστε από μια αγκαλιά,
ένα φεγγάρι, ένα σύντροφο, την αγκαλιά της μοναξιάς.
Μια εκτόνωση, μια ψυχοθεραπεία,
ένα σκαλοπάτι προς την ουτοπία.
Kουβέντες που παλιώσανε και γίναν βαρετές.
Κουβέντες για τα γέλια και τα κλάματα του χτες.
Μα όλοι χρειαζόμαστε από μια αγκαλιά
ιδιαίτερα τώρα που νύχτωσε και είν’ αργά.

Συνειδητοποίησε τι είναι ουτοπία, τι είναι αλήθεια.
Η ουτοπία είναι αυτό που σε κρατάει ζωντανό
γιατί η ματαιότητα, το ψέμα κι η πικρία
δεν είναι τα κατάλληλα οχήματα να πας στο ουρανό.
Ακόμα και εσύ που στης ζωής σου την πορεία
ήρθανε τα πράγματα έτσι, που έγινες μοναχικός,
ποιες είναι οι επιθυμίες σου και του άγχους σου η αιτία;
Εγώ δε θέλω, πάντως στη ζωή μου, να ζήσω μοναχός.

Όταν η ζωή σου φαίνεται να βαίνει στην καταστροφή
κι όλα μοιάζουν μάταια κι ανούσια, δίχως διαφυγή
ίσως αξίζει (φίλε μου) να ζεις για τη στιγμή
που το ταίρι σου σ’ αυτή τη γη θα βρεις.
Τότε όλα φωτίζονται, όλα είναι διαυγή
και ίσως ανακάλυψες και `συ το νόημα της ζωής
το οποίο νόημα αν βρεις, ύστερα θα χάσεις.
Το ζήτημα είν’ αν το βρεις, ΕΣΥ να μην ξαναχαθείς.