Μπορούμε να πετάξουμε κι όμως έρπουμε.
Καθορίζουνε πως βλέπουμε γύρω μας και μέσα μας.
Κάποιοι κρατάν το βλέμμα μας στραμμένο στα εφήμερα.
Δεν βλέπουμε μακρύτερα από το σήμερα.
Πολλές φορές δεν βλέπουμε μακρύτερα απ’ το χθές.
Βαυκαλιζόμαστε μέσα σε ρηχούς λιμένες.
Προσπαθούμε να χωρέσουμε μέσα σε φόρμες ξένες.
Κλειδωμένες οι κινήσεις μας στον οριζόντιο άξονα
σαν τους δεσμώτες του σπηλαίου της παραβολής του Πλάτωνα.
Φεύγουμε στο φως, γυρνάμε στο σκοτάδι μας.
Στρέφουμε το κεφάλι μας αντίθετα.
Δεν αντέχουμε στη θέα του φωτεινού ορίζοντα.

Στρέφουμε το κεφάλι μας αντίθετα.
Δεν αντέχουμε στη θέα του φωτεινού ορίζοντα.

Ζητάμε περισσότερα ειδικά βοηθήματα,
ώστε να μπορούμε να τρέχουμε πιο γρήγορα.
Όταν κυνηγάμε τα απατηλά μας είδωλα,
βουλιάζουμε στης ύλης τα μελανά ύδατα.
Κανείς δεν παραδειγματίστηκε απ’ τον Αρχιμήδη,
όταν κατέστρεφε τα σχέδια των μηχανών του
θεωρώντας αγενή και άξεστη την τέχνη εκείνη,
που σχετιζότανε με τη φθαρτή ζωή του ανθρώπου.
Πηγαίνουμε όπου μας πηγαίνουνε,
δεν το καταλαβαίνουμε,
τον κόσμο βλέπουμε μέσα απο τα βρωμικα οπτικά φίλτρα
που μας φορέσαν τέως βάρβαροι,
που όμως τώρα κρατάν τα σκήπτρα.
Οι ίδιοι που μας έχουν πείσει, ότι η λύση
βρίσκεται στους τεχνητούς παραδείσους
που για εμάς έχουν χτίσει.
Φτύνουμε την τροφή που μπορεί να μας βοηθήσει,
να υπερνικήσουμε την τιτανική μας φύση.

Στρέφουμε το κεφάλι μας αντίθετα.
Δεν αντέχουμε στη θέα του φωτεινού ορίζοντα.