Μου’ κανες μαύρη σαν κατράμι τη ζωή,
από τα τότε που σε διάλεξα για ταίρι
κι όταν σου φόρεσα τη βέρα μια βραδιά,
δεν μου κοβότανε καλύτερα το χέρι.

Τώρα σαν σκύλος το μετάνιωσα πικρά,
γιατί μου το’ καψες κακούργα το τζιγέρι
κι όταν σ’ αγκάλιασα την πρώτη τη φορά,
δεν μου κοβότανε καλύτερα το χέρι.

Μαύρη σαν κόλαση μου κάνεις τη ζωή
κι όλο δυσάρεστα μου φτάνουν τα χαμπέρια,
αχ, να μπορούσα να σε πνίξω ένα πρωί
κι ας μου κοβόντουσαν μαζί τα δυο μου χέρια.