Σε είχαν απ’ το σπίτι σου διωγμένη
και γύριζες στην μαύρη συμφορά,
σε πήρα όπως ήσουν ρημαγμένη
και σ’ έκανα καλή νοικοκυρά.

Δεν ήσουνα γυναίκα συ για μένα,
σε πήρα γιατί ήσουν ορφανή
μα πάνε όλα άδικα χαμένα,
γιατί εσύ δεν ήσουν ικανή.

Που έφυγες, τρελή, δε με πειράζει
μετανιωμένη, συ θε να βρεθείς,
μα τότε θα’ ναι αργά πια να το ξέρεις,
σαν θα γυρίσεις, μ’ άλλη θα με βρεις.