Η λογική μου είναι μπάτσος κακός
Με ελέγχει και με τυραννάει
Κάθε που λέω ν’ απαλλαγώ
Στο κελί σαν δραπέτη ξανά με γυρνάει

Θέλω να ζήσω ένα θαύμα σωστό
Μα πριν καλά καλά τ’ ακουμπήσω
Προτού προλάβω να φχαριστηθώ
‘κείνη με βάζει να το εξηγήσω

Λογική γεροντοκόρη
Ξεδοντιάρα και μπασμένη
Στης χαράς το πανηγύρι
Η ασχήμια σου είναι ξένη

Σε βαρέθηκα εντελώς
Γι’ αυτό φεύγω απ’ το μπαλκόνι
Πριν να πνίξεις την καρδιά μου
Στο σφιχτό σου το σεντόνι

Βλέπω ταινίες μα δεν κλαίω στο τέλος
Ξέρω ότι είναι ένα θέατρο όλο
ό, τι δεν είναι ο «Νονός» που πεθαίνει
Μα ο Πατσίνο που παίζει ένα ρόλο

Κι όποτε λέω τυφλά ν’ αφεθώ
Στην ομορφιά και να ζήσω με πάθος
Έρχεται ο νους με τη βέργα μπροστά
Και τις αγάπες μου βγάζει όλες λάθος

Λογική γεροντοκόρη
Ξεδοντιάρα και μπασμένη
Στης χαράς το πανηγύρι
Η ασχήμια σου είναι ξένη

Σε βαρέθηκα εντελώς
Γι’ αυτό φεύγω απ’ το μπαλκόνι
Πριν να πνίξεις την καρδιά μου
Στο σφιχτό σου το σεντόνι

Τι δυστυχία όταν σωπαίνει η καρδιά
Μπρος στου μυαλού τη φασαρία
Και η ευτυχία δίνει λογαριασμό
Στου ρεαλισμού τη δικτατορία

Θα ’θελα να ‘μουν κι εγώ σαν κι εσένα
Να ζω στο σύννεφο της αταξίας
Είσαι μια αρτίστα, ηφαίστειο σωστό
Κι εγώ ένας μικρός μετρημένος λοχίας

Λογική γεροντοκόρη
Ξεδοντιάρα και μπασμένη
Στης χαράς το πανηγύρι
Η ασχήμια σου είναι ξένη

Σε βαρέθηκα εντελώς
Γι’ αυτό φεύγω απ’ το μπαλκόνι
Πριν να πνίξεις την καρδιά μου
Στο σφιχτό σου το σεντόνι