Δίχως να αναλαμβάνει ευθύνη, χτυπήματα,
Θα δεις πως παραπάνω απ’ όσα νόμιζες αντέχεις
Η ζωή δίνει, μήπως και χάσεις τα βήματα
Υπάρχουν πάντα τα χειρότερα! Εκτίμησε όσα έχεις

Πιάσε το πινέλο και ρίξε χρώμα στο πλάνο σου
Το γκρίζο κρύβει μέσα το λευκό, μην ρίχνεις άκυρο
Άνοιξε τα χέρια, νιώσε τον αέρα πάνω σου
Πάρε βαθιά ανάσα και χαμογέλα στο άπειρο

Μην κλαις για μένα γαμώτο, για τα παιδιά να κλαις,
Που τριγυρνάν ξυπόλυτα στους δρόμους και στις φτωχογειτονιές
Που δε γνωρίσαν οικογένεια και χρήμα δεν αγγίξαν.
Γι’ αυτό και ο χειμώνας πήρε τις αθώες τους ζωές

Να μην ανησυχείς καθόλου για το μέλλον σου
Γιατί κάποιοι δεν είχαν μέλλον απ’ την γέννηση τους
Παρόλα αυτά σφίξανε τις γροθιές και επιβιώσανε
Γι’ αυτό χρωστάνε στον εαυτό τους την ύπαρξη τους

Να μην μισείς του υπουργούς, εμένα να μισείς
Που δεν έκαψα τα σπίτια τους ακόμα και ανέχομαι
Να απλώνουν χέρι σε ό,τι με δουλειά απέκτησα
Και ενώ το ξέρω δε μιλάω, θα έπρεπε να ντρέπομαι

Να μην κοιτάς με μισό μάτι κανέναν
Γιατί αυτός ο κανένας δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβει
Πολλές φορές το έξω φαίνεται τόσο άσχημο
Για να κρατάει αποστάσεις απ’ ότι το θλίβει

Μη με θαυμάζεις, μη μου λες `'Είσαι θεός''
Κανείς δεν είναι πιο πάνω από τον άλλον
Η μουσική με δείχνει αλλιώς, ενώ είμαι δειλός
μπροστά σ’ αυτούς που πολεμούν στους δρόμους για κάτι μεγάλο

Βγάζουμε τα λεφτά μας.
Φοράμε τα καλά μας
Φτιάχνουμε τα μαλλιά μας
Πίνουμε τα ποτά μας
Αλλά στο τέλος της ημέρας και αφού μείνουμε μόνοι
Το κάθε τι από αυτά φαινέται βαρετό

Ξεχνάμε τα όνειρά μας
Μισούμε την γενιά μας
Φτύνουμε τα άτομα μας
Χτυπάμε τα παιδιά μας
Ως πιο σημείο πρέπει να φτάσει η κατάσταση
για να πούμε "Φτάνει, αρκετά, ως εδώ!"

Να μη θαυμάζεις τον Κριτή, ούτε τον Ραψωδό.
Να θαυμάζεις του δρόμου τον πλανόδιο μουσικό
Που με μια κιθάρα, ένα ακορντεόν, μια φυσαρμόνικα,
Προσφέρει για λίγα ψίχουλα σε στενά βρόμικα.

Μην νιώθεις άσχημα γιατί δεν πήρες χαρτζιλίκι
Νιώσε άσχημα γι’ αυτούς που δεν πληρώσανε το νοίκι
Γιατί το μηνιάτικο δεν έφτασε για αυτόν τον μήνα
Και έπρεπε να αποφασίσουν: στέγη ή πείνα

Να μην λυπάσαι που δεν έχεις αυτοκίνητο
Και ένα γραφικό εξοχικό σπιτάκι
Κάποιοι έχουνε σεισμόπληκτων λυόμενα για ακίνητο
Και κάθονται σ’ αναπηρικό καροτσάκι

Μη σιχαθείς εκείνον που σου γάμησε την γκόμενα
Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήτανε δικιά σου
Να σιχαίνεσαι εκείνους που σου γάμησαν τα όνειρα
Και δεν του ένοιαξαν ποτέ τα συναισθήματα σου

Μη στεναχωρηθείς άμα πεθάνω και χαθώ
Μα να στεναχωριέσαι αν δεν αφήσω κάποιο έργο
Μην μου δώσεις αξία όταν πια δε θα’ με εδώ
Κάντο όσο είναι καιρός προτού με δεις να φεύγω

Βγάζουμε τα λεφτά μας.
Φοράμε τα καλά μας
Φτιάχνουμε τα μαλλιά μας
Πίνουμε τα ποτά μας
Αλλά στο τέλος της ημέρας και αφού μείνουμε μόνοι
Το κάθε τι από αυτά φαινέται βαρετό

Ξεχνάμε τα όνειρά μας
Μισούμε την γενιά μας
Φτύνουμε τα άτομα μας
Χτυπάμε τα παιδιά μας
Ως πιο σημείο πρέπει να φτάσει η κατάσταση
για να πούμε "Φτάνει, αρκετά, ως εδώ!"