Για πέστε μου, βρε Έλληνες,
τόσα χρόνια μια φωτιά,
με τη σπίθα στη ματιά.
Τι συνάζεστε, τι λέτε,
αχ, βρε Έλληνες, τι θέτε;

Για πέστε μου, βρε Έλληνες,
πότε πίσω πότε μπρος,
κι είναι αίμα ο γιαλός.
Πέτρα, πέτρα περπατάτε,
αχ, βρε Έλληνες, που πάτε;

Για πέστε μου βρε Έλληνες
ποιος σας στέλνει και γιατί;
Δεν είν’ τ’ όνειρο ντροπή.
Το παράπονό σας λύστε,
αχ, βρε Έλληνες, ποιοι είστε;