Που `φυγες κι είσαι μακριά
με πνίγουν μαύρα δάκρυα
στην αναχώρησή σου
γιατί η δόλια η καρδιά
χωρίς να θέλω, μια βραδιά
εγίνηκε δική σου.

Άραγε να τα δω ξανά
τα μάτια σου τα καστανά.

Το μαντηλάκι σου βαστώ
κι ό,τι να σε συλλογιστώ
το δάκρυο με παίρνει
θαρρείς και λέει μου κανείς
πως όπου να `ναι θα φανείς
γλυκιά κι αγαπημένη.

Δεν έχω άλλα δάκρυα
κι εσύ είσαι ακόμα μακριά.

Κομμάτιασέ με μάτια μου
και ρίξε τα κομμάτια μου
να μη φανεί η φάνια μου
μα κράτησέ την και νεκρή
σαν που την είχες κι από πριν
τη δόλια την καρδιά μου.

Δεν έχω λόγο πια να πω
ξανά τη λέξη σ’ αγαπώ.