Ραγίσαν όλα τα κρύσταλλα,
τα κρύσταλλα της γειτονιάς
μόλις χαλάρωσες στη θήκη
μιας άλλης αγκαλιάς

κι από τότε μόνο ουρλιαχτά
μες στο φωταγωγό
κι ένα κρυμμένο, καταραμένο,
που τρέχει ολούθε, εγώ

Σελοτέιπ μου δίνεις
σελοτέιπ να κολλήσω
ένα κόσμο που `χει γίνει σμπαράλια
κι ας έχεις πέσει κι εσύ στο γκρεμό
και είσαι χάλια

Με ποια σαχλή λογική
το κρίμα να εξαγνίσω

Κι όταν τα χείλη σου ακούμπησαν,
ακούμπησαν τα χείλη αλληνής
κρακ έκανε και σπάει
το ποτήρι της σιωπής