Ο διαστημάνθρωπος μου γνέφει:
«Δυο λέξεις έχω να σου πω.
Έρχομαι, μού ‘πε, απ’ άλλο κόσμο εδώ.

Το σκάφος μου είναι κομμάτια,
νεκροί κι οι τρεις μου σύντροφοι».
Κι αργά, όπως έβγαζε την κάσκα εκεί...

Οι άγγελοι σαν να ξανάρθαν,
νά ‘ρθαν να ζήσουμε στη Γη.
Τόση όμορφιά δεν εξανάδα
σ’ ολόκληρή μου τη ζωή!

Την εκοιτούσα σαστισμένος,
Της είπα «είμαι μουσικός».
Θέλησα τόσο ένα φιλί της, ο κουτός.

Σαν να μου διάβασε τη σκέψη,
Προχώρησε ολόισια εμπρός.
Με φίλησε γλυκά στα χείλη, ωωω...