Στο στάδιο τα φώτα θα σβήσουν,
οι νέοι δε θα μιλήσουν.
Τα μάτια στις κόγχες θα βγούνε,
τον ένα, τον μόνο, να δούνε.

Βιολιά θ’ ακουστούν στη σιωπή, και
λευκό ένα φως στο σκοτάδι.
Κι εκείνος λευκά θα φοράει,
ζεστή η φωνή του αρχινάει.

Εγώ όυτε όνομα δεν έχω,
ούτε ηλικία έχω,
ζω παντού και πουθενά.

Εγώ ειμ’ ανταύγεια και φεύγω,
σαν ακτίνα πού ‘χει πέσει
απ’ τον ήλιο εκεί ψηλά.

Εσείς όνομα ποτέ μην βρειτε,
ηλικία μη δεχτείτε,
ζήστε όπως τα πουλιά.

Εσείς είστε ακτίνες που περνάνε,
μα οι ακτίνες δεν πεθάινουν,
σ’ άλλη, φέγγουνε, μεριά.

Το στάδιο παίρνει μια ανάσα,
κι ορθάνοιχτα μάτια κοιτάζουν.
Εκείνος κρατά μια κιθάρα,
τα δάχτυλα δάκρυα στάζουν.

Εγώ ούτε άλλά λόγια έχω,
ούτε χρόνο άλλο έχω,
ζω παντού και πουθενά.

Όλοι, λίγο πριν να φύγω, θέλω
το τραγούδι, μιά, να πούμε,
το τραγούδι της χαράς.

«Άκου τα βήματα που κάνει η αγάπη,
άκου τ’ ατέλειωτο τραγόυδι της χαράς.
Και σεις αδέρφια που πληρώσατε με δάκρυ,
χτύπους ακούστε της δικής σας της καρδιάς.

Πάνω στ’ αστέρια το φιλί μας ταξιδεύει,
για ν’ανταμώσει το σκοπό κάθε καρδιάς.
Δέξου το, Κύριε, στα πόδια να σ’ αγγίξει,
Συ που διευθύνεις το τραγούδι της χαράς.

Εκατομμύρια παιδιά της μόνης σου της Γης
θα αναστηθούμε αγκαλιασμένοι μιαν αυγή...»