Όταν φυσάει, εκείνη είν’ η ζεστασιά,
όταν χτυπιέμαι, είναι πάλι η ασπίδα.
Είναι μαντήλι για το δάκρυ το καυτό,
είν’ η αγάπη με γυναίκας προσωπίδα.

Αν κι αυτός ο Παράδεισος χαθεί,
πώς θα τ’ αντέξω, σε τι να ελπίσω.
Ο κόσμος όλος από μπρος μου αν σβηστεί,
εγώ μονάχα εκείνη θέλω να κρατήσω.
Ο τελευταίος μου Παράδεισος να ζει.

Σαν είμαι μόνος, είν’ εκείνη ο φίλος μου,
αν μ’ αποφεύγουν, είν’ αυτή όλος ο κόσμος.
Για τη ρουτίνα είν’ ο χειρότερος εχθρός,
μες στο χειμώνα είναι άνοιξη και δυόσμος