Φεύγει σαν να μην μου `χε πει
ποτέ πως θα `μενε,
σπάει ξαφνικά σαν γυαλί
κομμάτια έγινε,
δρόμο που δεν ξέρω τραβά.

Ότι κι αν κρατάμε δεν έχουμε τίποτα,
ότι κι αν κρατάμε δεν έχουμε τίποτα.

Χάνεται η ψυχή μου νερό
στο χώμα χύνεται,
κι όπως όλα παίρνει καιρό
να βρεις τι γίνεται,
σίγουρος πως ξέρεις ως χθες.

(Ότι κι αν κρατάμε δεν έχουμε τίποτα,
ότι κι αν κρατάμε δεν έχουμε τίποτα.
Νόμιζα πως έχω και δεν είχα τίποτα,
νόμιζα πως ξέρω, δεν ήξερα τίποτα.)

Φεύγει σαν να μην είχε ’ ρθει.