Η πόρτα που ’χεις φύγει
παραμιλάει και τρίζει
και λέει πως ακόμα σ’ αγαπώ.
Μα είναι αργά για τύψεις,
για νά ’ρθω να με κρύψεις,
και είν’ αργά ν’ ακούς και να μιλώ.

Η πόρτα που ’χεις φύγει μονάχη της ανοίγει
και κλείνει μοναχή της ξαφνικά.
Μα εγώ γι’ αυτούς τους πόνους δεν λέω στους γειτόνους,
τρελή να μη με πάρουν ξαφνικά.

Η πόρτα που ’χεις φύγει
ποτέ δεν έχει κλείσει,
την άφησα από τότε ανοιχτή.
Κι αυτό για να θυμούμαι
πως έτσι τιμωρούμαι
και πως καμιά δε σώζει προσευχή.

Η πόρτα που ’χεις φύγει μονάχη της ανοίγει
και κλείνει μοναχή της ξαφνικά.
Μα εγώ γι’ αυτούς τους πόνους δεν λέω στους γειτόνους,
τρελή να μη με πάρουν ξαφνικά.