Φτερουγίζεις τις νύχτες
με φτερά κουρασμένα
που θαμπώνουν στον ήλιο
την αλήθεια, το ψέμα.

Ματωμένες οι ράγες
που η ψυχή σου γλιστράει
και τρομάζει και κλαίει
τ’ όνειρό της ζητάει

Ένα όνειρο που σώζει
σαν παιδί δροσιά γεμάτο
μια ελπίδα στολισμένη
με γιρλάντες του Σαββάτου.

Ένα όνειρο ασπίδα
να σε θρέψει με το γάλα
σ’ ένα κόσμο που χωλαίνει
στα μικρά και στα μεγάλα...

Τριγυρίζεις χαμένος
κι όλο λες: θα σκορπίσουν
σύννεφα ματωμένα
απ’ του κόσμου το αίμα

Και μετράς τις πληγές σου
που ανοίγουν τα βράδια
τις φιλάς, τις γιατρεύεις
με τ’ ονείρου τα χάδια