Πάλι σ’ εκείνη,
ό, τι κι αν γίνει.
Όσο κι αν θέλω να λευτερωθώ,
γυρνάω σε κείνη.

Μονάχα εκείνη,
φωτιά κι ασήμι.
Κυλάει στο αίμα, μπαίνει στην καρδιά,
εκείνη δίνει.

Κι όλο φεύγω, λέω θα χαθώ,
θα αλλάξω, θα την αρνηθώ.
Όλο λέω θ’ αλλάξω ζωή,
όμως πριν φανεί το πρωί....

Πάλι σ’ εκείνη,
σαν το αγρίμι.
Μέσα στη ζούγκλα μου μονάχα ζω
κοντά σ’ εκείνη.

Πάλι σ’ εκείνη,
παραφροσύνη.
Που τη σκλαβιά μου και τον πυρετό
εκείνη σβήνει.

Κι όλο φεύγω, λέω θα χαθώ,
θα αλλάξω, θα την αρνηθώ.
Όλο λέω θ’ αλλάξω ζωή,
κι όμως πριν φανεί το πρωί...

Κι όλο φεύγω, λέω θα χαθώ,
θα αλλάξω, θα την αρνηθώ.
Όλο λέω θ’ αλλάξω ζωή,
κι όμως πριν φανεί το πρωί..

Όλο λέω θ’ αλλάξω ζωή,
κι όμως πριν φανεί το πρωί..
Πάλι σε κείνη...
πάλι σε κείνη!