Λέω πως δε ζεις,
πως δε σε γνώρισα ποτέ.
Σβήνω σημάδια από εσένα, απ’ το χτες.

Χαρίζω πράγματα παντού,
εκεί που ζω να μη γυρνάς.
Πως δεν υπάρχεις λέω, μήπως ξεχαστώ.

Κρύβω ότι σ’ αγαπώ,
αρνιέμαι να το πω,
δειλός κι υποκριτής.

Κρύβω ό,τι με πονά,
που μ’ άλλον τώρα ζεις,
διπλά υποκριτής.

Λέω ότι ζω,
με κοροϊδεύω σαν παιδί
κι όμως μου λείπεις κάθε μέρα πιο πολύ.

Στους φίλους λέω «είμαι καλά»
και με το ψέμα μου απορώ,
αυτό το ψέμα που και ‘γω δεν το μπορώ.

Κρύβω ότι σ’ αγαπώ,
αρνιέμαι να το πω,
δειλός κι υποκριτής.

Κρύβω ό,τι με πονά
που αλλού και μάλλον ζεις,
διπλά υποκριτής.