Είδες πως τα φέρνει η ρημάδα η ζωή,
στην αλλαξοκαιριά να ψάχνεις γεφύρωμα,
στη λωλάδα σου που την κουρσέψαν οι καιροί
και στην απαιδεψιά το μισιακό σου το κύρτωμα.
Ένα μασάλι σαν ματόχαντρο βαλμένο,
μια ματσαράγκα για να γιομίσει ο κορβανάς,
μια γαλιφιά σ’ αφεντικό δασκαλεμένο,
αλληλόχρεος κορδωμένος φουκαράς.
Αυτή η γενιά μου που κατάφερε να πιθηκίζει,
είχε ινστρουχτορες κακοφορμισμένους
και τώρα, κοίτα, σαν κακόσκιωτη γυρίζει,
γιατί ο λουφές μοιράστηκε απ’ τους περασμένους.
Ιστορία “μέγκλα” και κρυφό το λιάνισμα,
τα αφρόψαρα αποφύγανε το δίχτυ,
στους πελάτες αγκαζάρανε το δάνεισμα
και το μάκρεμα θα γίνει μεσονύχτι.
Δυστυχώς, φίλε μου και συνομήλικέ μου,
όποιος μας σπρώχνει στα σκατά φεύγει αλέκιαστος,
γι’ αυτό συγχώρα με αν δεν κρύβω τις χαρές μου
στην αλλαξοκαιριά αυτή είμαι αταίριαστος.

Στέκομαι ανήμπορος στην αλλαξοκαιριά,
πες μου αν έφταιξα αν μπορώ να βοηθήσω.
Γύρνα για πρώτη σου φορά από τούτη τη μεριά
ζήτα συγγνώμη και μπορεί να συνεχίσω.
Μη μου κοτσάρεις στην πλάτη, όμως, φταιξίματα,
φά’ την καζούρα σου και σκύψε το κεφάλι,
κάποιοι πληρώνουμε τα δικά σου κρίματα
πολύ σου πέφτει άλλο ένα χαλάλι.

Κι όλα αυτά στα δίνω αβάντζο ευγενικά,
αν ταιριάξει όμως κι όσα γουστάρω ξεστομίσω,
θα σου θυμίσω της νιότης μας τ’ αρσενικά,
απ’ το ανηφόρισμα μη με γυρίσεις πίσω.
Γι’ αυτό, αποπαίδι της ντροπής χωρίς αψάδα,
πριν ξημερώσει, κόψε εντελώς το λακιρντί.
Μου βγάζεις τόση σιχασιά και ασχημάδα,
μη μου διαβάσεις καν το μπουγιουρντί,
αφορά μονάχα τους ομοίους σου
και τους γαλίφηδες που ήταν στο γλεντοκόπι,
τ’ αθύρματα της τύχης όλα γύρω σου,
τους ανίδωτους που μοιάζανε άνθρωποι.
Χωρίς κουβέντα, λοιπόν, και αντιμίλημα,
κοίτα να μάθεις απ’ την ανεπροκοπιά σου,
σήκω στα πόδια σου κι άσ’ το προσκύνημα,
πες την αλήθεια στα παιδιά σου.
Γύρνα στα λίγα κι ας μην αντέχεις,
περίμενε το κάρπισμα κι ας είναι μια χεριά
ό, τι κρατάς τουλάχιστον το έχεις
και είσαι δυναμάρι στην αλλαξοκαιριά.