Άκου με,
τούτη τη φορά στο ανηφόρι
ήρθα με το ίδιο μονοφόρι,
μα είμαι ολάκερος.

Κοίτα με,
του ματιού μου η κόρη
στη ράδα βαπόρι
σαν γέρακας άφτερος.

Μιλά μου,
σου το ζητώ σαν χάρη
απ’ το προσευχητάρι
τραβήξου να σε δω.

Μίλα μου,
για το λευκό πιθάρι
στ’ ολόγιομο φεγγάρι
που σ’ έκρυβε από δω.

Κύλα μου,
το χρόνο φύλα μου
κι ήσυχα δίπλα μου
όπως μ’ ανέθρεψε ο βοριάς.

Σφύρα μου,
η τεμπέλα η μοίρα μου
χρέωσε αλλού τη γύρα μου
σα γλύκα μαχαιριάς.

Φύσα μου,
φέρε μου πίσω το ρίγος
κι αν αποκάμω λίγος,
θα φταίει η βιασύνη μου.

Νύχτα μου,
μ’ έχει ζωσει ο ήλιος
χαραμοτρώει σαν φίλος
την καλοσύνη μου