Πέφταν τ’ αστέρια σαν βροχή
στου ουρανού το μαύρο φόντο
κι εγώ περπάτησα ένα πόντο,
είπα να κάνω την αρχή.

Κι εσύ καθόσουν στο παγκάκι
μες την ανώνυμη πλατεία.
Έβλεπες την αγάπη αστεία
και πιο αστεία τη ζωή.

Κι όταν μου είπες καληνύχτα,
μια καληνύχτα δίχως χρώμα,
του νυχτοφύλακα η σφυρίχτρα
έκλαιγε ακόμα.

Τρέμαν τα φύλλα στα κλαδιά
κι ένα τριζόνι μεθυσμένο
παραμιλούσε το καημένο
στο αεράκι του νοτιά.

Το τελευταίο λεωφορείο
με έναν μόνο επιβάτη
με πήγε κάπου στο Παγκράτι
και μ’ άφησε στη μοναξιά.

Κι όταν μου είπες καληνύχτα,
μια καληνύχτα δίχως χρώμα,
του νυχτοφύλακα η σφυρίχτρα
έκλαιγε ακόμα.

Στο εργοστάσιο το παλιό
με το τεράστιο φουγάρο
άναψα άλλο ένα τσιγάρο
κάτω απ τον ίδιο ουρανό.

Και όπως έτρεχε ο κοσμάκης
στα πεζοδρόμια και στους δρόμους
με τα οκτάωρα στους ώμους
έτρεξα πίσω να σε βρω.

Κι όταν μου είπες καληνύχτα,
μια καληνύχτα δίχως χρώμα,
του νυχτοφύλακα η σφυρίχτρα
έκλαιγε ακόμα.