Κάθε βράδυ στὸ καφὲ Ἀμάν
συνήθισα νὰ πίνω,
κάθε βράδυ νὰ πίνω νὰ μεθῶ,
γι᾿ αὐτὴν τὶς νύχτες νὰ μὴν μπορῶ νὰ κοιμηθῶ.

Τόσους μῆνες στὸ καφὲ Ἀμὰν
τὰ βήματά μου σέρνω,
τόσους μῆνες πόνοι καὶ καημοί,
τέτοια ζωὴ πῶς ἀπορεῖ στὸ κρασὶ νὰ ξεχαστεῖ.

Κάθε χαρὰ κι ὡραῖο ἔχουν χαθεῖ
ἀπ᾿ τὴ ζωή μου τώρα
κι οὔτε ἀπορῶ τίποτ᾿ ἄλλο νὰ σκεφτῶ,
οὔτε στιγμὴ τέτοια τύχη δὲν ἀντέχω, δὲ βαστῶ.

Βραδιὲς σειρὰ στὰ καπηλειὰ
ἡ σκέψη μας κομμάτια,
πνίγει ὁ φόβος τὴ μιλιὰ καὶ τὰ δάκρυα.