Μάνα μου εἶμαι φθισικός, ἔχω μεγάλη φθίση·
φύλα τὸν ἄλλο μου ἀδερφό, μάνα νὰ μὴν κολλήσει.

Μάνα μου διῶξε τὶς γιατροὺς νὰ μὴν μὲ τυραννοῦνε,
ἀφοῦ δὲν εἶναι ἱκανοὶ τὸν πόνο μου νὰ βροῦνε.

Κλαίγω, καῖνε τὰ μάτια μου, γεροπονεῖ ἡ ψυχή μου,
μὲ βάσανα τήνε περνῶ στὰ ξένα τὴ ζωή μου.

Σ᾿ ἀραχνιασμένο σπήλαιο θὰ πάω νὰ κατοικήσω,
ὡσότου νά ῾ρθει ἡ στιγμή, μάνα, νὰ ξεψυχήσω.

Πολλὲς μανάδες κλάψανε, ἂς κλάψει κι ἡ δική μου·
στῆς Ἀριζόνας τὰ βουνά, ἂς θάψει τὸ κορμί μου.