Mάλλον είναι μεθυσμένο τ’ όνειρο με βλέπει θωλά
μέσα σ’ ένα τοπίο που γυαλίζει σαν ραγίζει σπα
η εικόνα μα έρχεται η επόμενη μια πολύχρωμη φωτογραφία
μέσα σ’ ένα στρογγυλεμένο κάδρο άδειο κατάστρωμα
μιλάω με το κύμα εσείς κι η θάλασσα
κρατήθηκες στο σύννεφο που φέρε την σιωπή ψυχή μου
κι απομακρύνθηκε τα φώτα σου χορεύουν μα δίπλα σκοτάδι βλέπω
νιώθω μερικές φορές τ’ απόλυτο κενό κατ’ απ’ τα πόδια μου
θωλό το σκηνικό καθώς πέφτω υπάρχει φόβος
μα τον αψηφώ μ’ ένα ψυχικό ανεβασμό
προσπαθώ να δω τι να κάνω από που να κρατηθώ
μα το μετάνοιασα θα πέσω ξέρω πως θ’ αντέξω
πολύχρωμος γύρος ο κόσμος μου τώρα
με φόρα τα χρώματα μ’ ακουμπούν σκιές που τραγουδούν στο κάλεσμά τους
αυτές μ’ ακολουθούν και καταλήγουν να εξαφανιστούν
θαρρώ πως πάτησα το πόδι μου στη γη
μια ακτίνα του ήλιου, ακολουθώ βορρά σιωπή
ανοίγω τα μάτια κι έτσι τελειώνουν όλα
στο φως του ήλιου

Το φως του ήλιου, το φως του ήλιου με ξυπνά

Είναι εκει χωρίς ντροπή κάθε πρωί, σαν παρουσία θυληκή
με ξυπνά σαν ζεστή αναπνοή στιγμή μοναδική αυτή
ο μορφέας σε περνάει στην απέναντι απ’ του ονείρου γη
στολίζεις με την πιο περίεργη σου λέξη, ακόμα και την πιο μικρή μου σκέψη
και το χω επιλέξει, να σου ρίχνω αφηρημένες ματιές, σ’ ευχαριστώ σαν να `ταν χθες
οι συμβουλές σου είναι οι καλύτερες κι ας μην τις είπες
οι σκέψεις μου είναι τρύπιες, η θωλή πρώτη ματιά
για την ζωή εσύ τις βρήκες αφου δίνεις ανάσες στις ώρες που ζητώ
ερείπια οι μέρες μου χαλάσματα κι εγώ, μεθύσι πρωινό
τόσο γλυκό κι αληθινό, είσαι κρασί που γυρνάει στο μυαλό
στον αέρα, πρωινό αστέρι δίνει μια σπρωξιά και με πάει πιο πέρα
είσαι νερό που δίνει στο ποτάμι μια καινούργια μέρα

Το φως του ήλιου, το φως το ήλιου με ξύπνα