Ρώτα τ’ αστέρια όσο έφεγγαν τις νύχτες
ρώτα την πίκρα που μας έκανε αλήτες.
Ακρίτες απ’ τα μαρμαρένια αλώνια
λόγια και ψυχή που δε χωράνε στα σαλόνια
απέναντι σε εκείνους που είναι ακίνδυνοι όλοι
και κουμαντάρουν μια πόρνη και άψυχη πόλη.
Ένα κομμάτι κι εμείς απ’ τη φυλή της φωτιάς
τον καπνό μας στέλνει εκεί τώρα ο βοριάς
και εμείς εδώ Low Bap και το ποτάμι έχει αρχίσει
να πνίγει τους φλώρους που `χουμε συνηθίσει.
Δε μας νοιάζει, δε μας τρομάζει
που η μαλακία παντού πουλάει κι αγοράζει
συνειδήσεις κοινές, στημένες πια ειδήσεις
γι’ αυτό ήλιε μου βαρέθηκες και θέλεις να δύσεις.
Μα δε σ’ αφήνω, πάνω στο ψέμα τους φτύνω
στους προδότες σημασία έμαθα να μη δίνω
τους κρατούσα μακριά απ’ τα όνειρά μου
στην καρδιά μου πρωτεύουσα εμένα είναι η μαγκιά μου.
Είν’ το τέλος και η αρχή σ’ ένα μύθο που καίει,
είναι ένα ψέμα κι αυτό που την αλήθεια όμως λέει
ρώτα την πίκρα που μας έκανε αλήτες
το κεφάλι στη φωτιά γιατί βάλαν οι ακρίτες.
Ρώτα την πίκρα που μας έκανε αλήτες
και τον ήλιο που θέλει να κρυφτεί στον ουρανό
ρώτα ένα αγκάθι να σου πει για τους ακρίτες
για ένα μύθο αληθινό.
Ρώτα τα αστέρια όσο έφεγγαν τις νύχτες
αν είδαν έναν άγγελο με κόκκινη ματιά
ρώτα αν τραγούδαγε μαζί με τους ακρίτες
εκεί γύρω στη φωτιά.
Ρώτα το δρόμο να σου πει πως πήγανε χαμένες
γλώσσες δεμένες από λέξεις μασημένες
πολλές φωνές κι όλοι επαναστάτες
σε club μικροαστικά γινήκανε αντάρτες.
Γίνανε μοδάτοι και αλλάξανε χόμπι
ραπάρουν με τις αδελφές και τα νεόπλουτα ζόμπι
σε σκηνές που έχουνε σάπιες σανίδες
απλώνεται η τέχνη σε μεγάλες παρτίδες.
Κι ενώ μικραίνει ο κόσμος μεγαλώνουν οι φήμες
τώρα η πρέζα γράφει ακίνδυνες ρίμες
δε δίνω βάση στα μέρη αυτά το όνειρό μου
μεγαλώνει λίγο κι έξω απ’ το μυαλό μου.
Με όλα εκείνα που αποφεύγεις και δεν έχεις
τόσο καιρό για πες μου αλήθεια πως αντέχεις
να ντρέπεσαι συνέχεια αφού έχεις κατά νου
πως είσαι ένα αστέρι δανεικό του ουρανού.
Ή ένα τίποτα που η τύχη του έκανε νεύμα
και του έδωσε μιλιά για να μην φαίνεται το ψέμα
ρώτα λοιπόν και θα δεις δε σε ζηλεύω
εγώ στα αλήθεια είμαι μακριά μα το παλεύω.