Της μέρας διαβάτης, διαβάτης της νύχτας
κάθε ώρα και κάθε στιγμή
Του κόσμου διαβάτης, διαβάτης στη γη
όπου κάθε ισορροπία έχει πια κλονιστεί
Του κόσμου τα ρεύματα με παρασύρουν
μια πάνω, μια κάτω, στον αέρα, στη γη
Κάθε ισορροπία, έχει γκρεμιστεί
και θόρυβος αφόρητος παντού επικρατεί

Καταρρεύσαν οχυρά, τις πύλες τους διασχίζω
Καταρρεύσαν οχυρά και ερείπια διακρίνω
Καταρρεύσαν οχυρά κι ο απόηχος κρατάει
Καταρρεύσαν οχυρά κι ο απόηχος κρατάει
Πόλεις, χωριά, βυθισμένα στη γη
Χαμένοι, θαμμένοι πολιτισμοί
Στα δύο χωρίζεται, χωρίζεται η γη
κι ο αφόρητος θόρυβος διαρκεί, διαρκεί

Τα φτερά της ψυχής, λυγίζουνε
μες στο θόρυβο που επικρατεί,
μες στο θόρυβο ακροβατεί

Διάττοντες αστέρες, πολιτικοί
κόντρα στον ήλιο, στην τροχιά της γης
Διάττοντες αστέρες, πολιτικοί
κόντρα στον ήλιο, στην τροχιά της ζωής
Όπου πόρνες συγκρούστηκαν με την ηθική
οι εικόνες δακρύσανε μα όχι οι θεοί
Στεγνά τα στόματα κι η δίψα διαρκεί
Στεγνά τα όνειρα, η δίψα της ψυχής

Τα φτερά της ψυχής, λυγίζουνε
μες στο θόρυβο που επικρατεί,
μες στο θόρυβο ακροβατεί

Κι όλα μαζί έχουν πια μπερδευτεί
Και όλα φτάνουνε σαν μια βοή
Κάθε ισορροπία, έχει γκρεμιστεί
και όλα φτάνουνε σαν μια βοή
Μια βοή συνεχής, μια βοή διαρκής
κι ο συναγερμός θα’ χει μέσα χαθεί
Μια βοή συνεχής, μια βοή διαρκής
κι ο συναγερμός θα ηχεί, θα ηχεί

Τα φτερά της ψυχής, λυγίζουνε
μες στο θόρυβο που επικρατεί,
μες στο θόρυβο ακροβατεί