Πάλι μου ήρθε στο μυαλό
εκείνη η μέρα
που εγώ βρισκόμουνα εδώ
κι εσύ λίγο πιο πέρα
κι εσύ λίγο πιο πέρα.
Και μίλαγες για τη ζωή
κοιτάζοντας εμένα,
όσα τα μάτια σου έλεγαν
καλά ήταν ειπωμένα
καλά ήταν ειπωμένα.

Και μπήκαμε στα χρόνια
που όλα εξηγούνται
και όλα συζητιούνται,
κανένας μας δε φταίει.
Και μπήκαμε στα χρόνια
που όλα έχουν γίνει.
Τι τάχα να `χει μείνει
που ακόμα να μας καίει;

Όλα σου μοιάζαν σκοτεινά
κι ήσουν εσύ η ελπίδα,
ένας αρχαίος πολεμιστής
γυμνός, χωρίς ασπίδα
γυμνός, χωρίς ασπίδα.
Πόσο τραφήκαμε κι οι δυο
απ’ το παράπονό σου.
Πόσο ακόμα να ζητώ
ό, τι ήτανε δικό σου
ό, τι ήτανε δικό σου;