Στη γη της χαμένης νεότητας πατάω,
κάπου στα 70'ς κι ακόμα πιο παλιά.
Την πόρτα της αιώνιας αθωότητας χτυπάω
και περιμένω μ’ ανοιγμένα τα φτερά.

Η πόρτα ανοίγει όλοι είναι μέσα,
οι γερομπήτνικς με ροκάδες αγκαλιά.
Οι κολλητοί μου να δίνουνε τα ρέστα
όταν ακούγεται παθιάρικα το "Love".

Βγαίνω έξω απ’ το κλουβί μου,
ξαναβγαίνω απ’ το κλουβί μου.
Νιώθω μες τη φυλακή μου
ετοιμοθάνατο πουλί.

Την Κυριακή στο γήπεδο του Νέστορα,
απομεσήμερο της Νέας Φιλαδέλφιας.
Βαριά η μπάλα, πουτάνα τη βαφτίζαμε
να μας χαρίσει μια στιγμή αξιοπρέπειας.

Στα χρόνια της χαμένης αθωότητας
ανάβει κόκκινο φανάρι στην καρδιά σου.
Κρεμάς επάνω σου μια τρύπια ζωνη αγνότητας
κι έτσι νομίζεις πως θα φύγεις μακριά σου.

Βγαίνω έξω απ’ το κλουβί μου,
ξαναβγαίνω απ’ το κλουβί μου.
Νιώθω μες τη φυλακή μου
ετοιμοθάνατο πουλί.