Κραυγή μεγάλη ακούστηκε απ’ την Ανατολή
και σάλπισμα πως έπεσε η Βαβυλώνα,
τα γεγονότα μαρτυρούν πως ήρθαν οι καιροί
και πως βαδίζουμε στο τέλος του αιώνα.

Στα γόνατα προσμένουνε τον τύραννο να `ρθει,
που ανύπαρκτες υπόσχεται στον κόσμο ελπίδες,
στην εξουσία της απάτης κάνε υπομονή
τα μάτια σου θα δουν όσα ποτέ δεν είδες.

ΒΑΒΥΛΩΝ, το λαμπερό σου στέμμα!
ΒΑΒΥΛΩΝ, φαντάζει μα είναι ψέμα!
ΒΑΒΥΛΩΝ, η άβυσσος σε πνίγει, ΒΑΒΥΛΩΝ..

Οράματα φανέρωσε ο πιο αγαπητός,
αλήθειες που τρομάζουνε κι αποκαλύψεις,
βασανιστήριο στις ψυχές που αρνήθηκαν το φως,
στ’ ατέλειωτο σκοτάδι με ενοχές και τύψεις.

Kακά μαντάτα φέρνει το βιβλίο της ζωής,
σ’ αυτούς που ο φθόνος ξεχειλίζει από το στόμα,
πικρά θα κλαίνε οι έμποροι κι οι άρχοντες της γης,
γιατί όσα κι αν θησαύρισαν τα τρώει το χώμα.

Απ’ τις νεφέλες τ’ ουρανού σημείο θα φανεί
και τα παιδιά Σου καρτερούν την ώρα εκείνη,
που αδικημένοι, ανήμποροι, φτωχοί και ταπεινοί
από τα χέρια Σου θα βρουν δικαιοσύνη.

Χρόνια και χρόνια αδέσποτη ταξίδευες να βρεις,
καρδιά μου πώς θα λυτρωθείς από τα πάθη,
κι απ’ την αθάνατη πηγή σαν έσκυψες να πιεις,
καημούς και πόνους γιάτρεψες με την αγάπη.