Τσ’ αγάπης το καλό κρασί
πολλά γλυκειό δεν είναι
μονό `ναι μπρούσκο και χτυπά
στο νου, γροκώ και λένε

Εκέντησα τη ντη καρδιά
και κείνη μπλιό δε σβήνει
και δε φοβούμαι σκιάς να μπω
στσ’ αγάπης το καμίνι

Μη συνταυλίζεις τη φωθιά
μ’ αφής τη να πομπάνει,
γιατί σπιθίζει και κεντά
πληγή που `θελα γιάνει

Πόλεμος είν’ η αγάπη σου
και ζεύκι με το Χάρο,
μα τέτοιο θάνατο για σε
χίλιες φορές να πάρω