Ακούγοντας το θρήνο του άγριου ανέμου
ατέλειωτο το μίσος, αιώνιο το πένθος
Γκρίζος ορίζοντας, θλιμμένος ουρανός
αδιέξοδα του σκότους, ανατέλλει η βασιλεία

Ακούγοντας τους λύκους κάτω από το φεγγάρι,
ουρλιαχτά του μίσους, σημάδια του τέλους
Φιγούρες στο κενό τον κύκλο συνεχίζουν,
πιστοί στα δεσμά τους ζουν στην κόλαση τους

Τριγύρω τώρα όλα είναι σκοτεινά
παντού μοναξιά συντρίμμια και στάχτη
Οι σταγόνες της βροχής, τα δάκρυα της φύσης
ζεστή παρηγοριά στη θλίψη της ψυχής μου
Μάταια η λύπη ψάχνει για διέξοδο
δεμένη με αλυσίδες παντού μ’ ακολουθεί

Αφήνω την ψυχή μου μακριά να ταξιδεύει
σε πράσινα λιβάδια που κανείς δεν έχει δει
Η συντροφιά των ζωων, το χαμόγελο του ήλιου
μια ατέλειωτη αίσθηση ζωής και ευτυχίας
Κάπου όμως εδώ το όνειρο τελειώνει
και αρχίζει ο χρόνος για ένα θάνατο αργό

Ψάξε να βρεις τη ζωή που σου ανήκει
κάτω από τον ήλιο μακριά από εδώ