Δεν είσαι εδώ
κι όμως μπορείς
μέσα απ’ του χρόνου κλειστά μονοπάτια
πίσω να μ’ οδηγείς

Δεν είσαι εδώ
Δε με κρατάς
Κι έχω φτερά κι ουρανό
μα το πέταγμά μου το κυβερνάς

Κι έρχονται οι μέρες,
με προσπερνάνε
Λείπεις και πουθενά δε με πάνε
Είμαι καράβι ναυαγισμένο
σε άνυδρη γη

Κι έρχονται οι μέρες
σύννεφα άδεια
Κάποτε εδώ
κυλούσες ποτάμια
Και σε ζητώ φύλλο διψασμένο
σε άνυδρη γη

Δεν είσαι εδώ
κι όμως μπορείς
μ’ ένα κομμάτι από ανάμνηση μαγεμένο
να μ’ οδηγείς

Δεν είσαι εδώ
Δε με κρατάς
Κι έχω φτερά κι ουρανό
μα το πέταγμά μου το κυβερνάς

Κι έρχονται οι μέρες
με προσπερνάνε
Λείπεις και πουθενά δε με πάνε
Είμαι καράβι ναυαγισμένο
σε άνυδρη γη

Κι έρχονται οι μέρες,
σύννεφα άδεια
Κάποτε εδώ
κυλούσες ποτάμια
Και σε ζητώ φύλλο διψασμένο
σε άνυδρη γη

Ποια άγραφη πληγή
του έρωτα τη γη ματώνει;
Ποια καρδιά μπορεί
τόση μοναξιά,
τόση ερημιά;

Είμαι καράβι ναυαγισμένο
σε άνυδρη γη

Κι έρχονται οι μέρες,
σύννεφα άδεια
Κάποτε εδώ
κυλούσες ποτάμια
Και σε ζητώ φύλλο διψασμένο
σε άνυδρη γη

Έρχονται οι μέρες
με προσπερνάνε
Λείπεις και πουθενά δε με πάνε
Είμαι καράβι ναυαγισμένο
σε άνυδρη γη