Πριν από χρόνια σ’ ένα μακρινό μου ταξίδι
σε μια έρημη ακτή κάπου στην Αφρική
συνάντησα έναν ταξιδιώτη από άλλον πλανήτη
που μέσα στο διάστημα είχε χαθεί.

Με ρώτησε πώς το λεν’ αυτό το αστέρι
που από κακή του τύχη είχε βρεθεί
του είπα είν’ ο τρίτος πλανήτης από την Ήλιο
και πως εμείς τον λέμε Γη.

Με κοίταξε με αληθινή απορία
μου είπε πως νόμιζε πως ο πλανήτης αυτός είχε χαθεί
μου είπε πως τα μακρινά τους αστεροσκοπεία
είχαν σημειώσει κάποτε μια μεγάλη καταστροφή.

Τότε του μίλησα για τη Χιροσίμα και για το Ναγκασάκι
μ’ έπιασε το παράπονο κι έκλαψα σαν παιδί
του είπα πέντε χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πολεμάνε, κύριε
άνθρωπος μ’ άνθρωπο, λαός με λαό μαζί
του είπα πέντε χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πολεμάνε, κύριε
αλλά η Γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει.

Αυτός μου μίλησε για τον μακρινό του πλανήτη
μου είπε πως τον κυβερνάνε δώδεκα σοφοί.
μετά με ρώτησε για τις δικές μας κυβερνήσεις
πόσοι σοφοί κυβερνάνε τη Γη

Του είπα εδώ είν’ αλλιώς τα πράγματα, κύριε
δεν κυβερνάνε πάντοτε σοφοί
πολλές φορές κυβερνάνε αλητήριοι
αρκετές φορές κυβερνάνε και τρελοί.

Τότε του μίλησα για τον Νέρωνα και για τον Χίτλερ
για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και για τους Ναζί
του είπα πώς σκοτώναν οι Ες-Ες τους ανθρώπους
χίλιους χίλιους σαν τα πρόβατα, κύριε
αλλά η Γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει.

Κοίταξε γύρω του τη θάλασσα, τα πανέμορφα δάση
μου είπε «είναι το πιο όμορφο αστέρι που έχω δει»
με ρώτησε αν μπορούσε να κόψει ένα κλωνάρι από ένα δέντρο
και μια πέτρα να πάρει μαζί του για να θυμάται τη Γη.

Πήρα την πέτρα από τα χέρια του
και τη φίλησα με αγάπη
απόρησε και με ρώτησε γιατί.

Του είπα δεν υπάρχει μια πέτρα σ’ αυτόν τον πλανήτη, κύριε
με ανθρώπινο αίμα να μην έχει ποτιστεί
του είπα πολύ αίμα έχει χυθεί εδώ πάνω, κύριε
αλλά η Γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει.