Μέσα μου ρίζωσε ο καημός
και βγήκε μέχρι τ’ άστρα,
Ξελησμονίστρα του σεβντά,
όσα μου λες ξεχνάς τα.

Γκρεμό γκρεμό μ’ οδήγησες,
γκρεμό γκρεμό με πήγες
κι όσες φορές λαχτάρησα,
έκανες πως δε μ’ είδες.

Ξελησμονίστρα του σεβντά
και βασανογεννήτρα,
πως άντεξες να με θωρείς
παρέα με την πίκρα.

Δώσε μου μόνο μια στιγμή
να βρει η χαρά θεμέλιο,
ν’ ανθίσει μέσα μου η ζωή,
σαν τ’ ακριβό σου γέλιο

Μαζί να πιούμε το κρασί,
που λαχταρούσα χρόνια,
αυτό που πίνει ο έρωντας
και φτερουγίζει αιώνια.

Ξελησμονίστρα του σεβντά
και βασανογεννήτρα,
πως άντεξες να με θωρείς
παρέα με την πίκρα