Θα σας διηγηθώ τι μού συνέβη μια φορά
πέρασα το δρόμο που `χε λαϊκή αγορά
κι ένιωσα πως πήρε η ζωή μου η πεζή
γεύση από καραμέλα "ΜΕΖ".

Ευρυνόμης, Καλλιστράτους, Θεοδάμαντος,
Ξηρογιάννη, Τραυλαντώνη κι Ανακρέοντος
βρέθηκαν στο Σέφφηλντ, λέει, όλες τους μαζί
με παλιάς κιθάρας τα αρπέζ.

Κι η Λεωφόρος Αυξεντίου 59
είχε πάρει όψη σαν του Coles τη γωνιά
κι είδα έναν τύπο με λουλούδι κρεμεζί
που φορούσε κουστουμάκι μπεζ.

Κι αν φορούσε ρούχα και παπούτσια κυριλέ
κείνη που περίμενε δε φάνηκε ποτέ
και πίσω από τα χοντρά τα τζάμια των γυαλιών
κύλησε το δάκρυ του βουβό.

Τον πλησίασα και του `πα με πνιχτή φωνή :
"στην Καμάρα η δικιά μου ακόμα να φανεί"
το άνθος του κατέληξε σε κάδο σκουπιδιών
πήγαμε στο Dolce για ποτό.

Είχε πάρει, λέει, το Dolce χρώμα αγγλικό
όπου δε σερβίριζαν καφέ βαρλυ γλυκό
πρόσμενε στους τοίχους η χαρά των παιχνιδιών
με βελάκια, στόχο και βαθμό.

Κι ύστερα βρεθήκαμε στου Σέφφηλντ τα ΚΑΠΗ
στη Μπισκίνη η ζωή σε κρίσιμη καμπή
γέροι ξεδιψούσαν με ύστατες γουλιές αυγής
κι είχαν στήσει μια μικρή γιορτή.

Κι ένας γέρος από τη γιορτή δραπέτευσε
μια μοτοσικλέτα με καλάθι ίππευσε
κι έτρεξε να γράψει "σ’ αγαπώ κι είναι νωρίς"
στου έρωτά του το λευκό χαρτί.

Με τον κύριο απ’ το Σέφφηλντ σμίξαν οι ώμοι μας
με μια χειραψία χώρισαν οι δρόμοι μας.
"Δεν αλλάζουν οι ανθρώποι" λέει ο ποιητής
έχουν ίδια "τι", "πως" και "γιατί".