Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια
που μου `πες πως χωρίζουμε
(πέρα στα μαρμαρένια αλώνια
τη μοίρα δεν κερδίζουμε).

Και από τότε μονάχος μου γυρνάω
μόνος κοιμάμαι και μόνος μου ξυπνώ.
Μα ...
Πρέπει πάλι όρθιος να σταθώ
κι ας μην έχω χέρι να πιαστώ
τη ζωή να μάθω ν’ αγαπάω
τι κι αν δίχως ταίρι θα γερνώ.

Κι όσο κι αν θέλω να γυρίσεις
τόσο θα πρέπει να δεχτώ
πως δίπλα μου δε θες να ζήσεις
κι επέλεξες το χωρισμό.

Τη μοναξιά μου θα σέρνω όπου πάω
μόνος στο μπαρ, στο καφέ και στο μετρό.
Μα ...
Κάπου θα υπάρχουν κι οι χαρές
και σαν βάλσαμο κάποιες στιγμές
που λιγάκι εσένα θα ξεχνάω
και τους στεναγμούς δε θα μετρώ.