Ξεκινάω το τραγούδι με ό,τι έχω στο μυαλό.
τι κι αν το βλέπεις λάθος, για `μενα είναι σωστό.
Δε με φίμωσες νωρίς τώρα δε θα τα καταφέρεις
και χαίρομαι που απόψε θα σε κάνω να υποφέρεις!
Βγάζω στην πλάτη φτερά για να σε πάω πιο μακριά
να δεις με μια ματιά τον κόσμο και μετά
να το πάρεις απόφαση με τη δική μου πρόθεση,
να δεις κι η τηλεόραση δεν είναι και για χόρταση,
λιωμένα, σκεβρωμένα, όπως θέλουν ειπωμένα,
τα πάντα, πουλημένα με λεφτά αγορασμένα.
Έτσι ψάχνω να δω με τα δικά μου μάτια
όποιον δρόμο κι αν πάρω βγάζει στα ίδια μονοπάτια,
στις ίδιες απάτες και αγώνες για λεφτά
κι η αιώνια προσπάθεια του ανθρώπου να φτάνει χαμηλά
και να παίρνει στο λαιμό του ολόκληρη τη γη
μέρα με τη μέρα πιο κοντά στη καταστροφή,
με πρώτη την Αμερική και το μασονικό κογκρέσο
μα αυτά δεν τα γνωρίζεις αν είσαι στην απ’ έξω.
Εγώ είμαι μικρός, μπορεί να μην έχω δει
τον Che να αλωνίζει στη νότια Αμερική,
τον Mumia να σαπίζει σε μια φυλακή,
και τον Bob να τραγουδάει επάνω στη σκηνή,
μα βλέπω τουλάχιστον ακόμη και βλέπω καθαρά
ανθρώπους να σαπίζουν μέσα σε λευκά κελιά,
με τη πτώση δυο πύργων να παραλύει η Αμερική
και οι zapatistas αντέχουν στων Μεξικάνων τη γη.
Αυτά είναι μερικά από τα λίγα που είδα,
μα φτάνουν για να φουντώνουν μέσα μου την ελπίδα,
ότι και το πιο μικρό πράγμα είναι αρκετό
για να καταφέρει ν’ αλλάξει τον κόσμο αυτό.

Έχω στην πλάτη φτερά για να πετώ μακριά
και μια φωνή που μπορεί να τραγουδάει για λευτεριά
κι όπως χαλάει το κύμα τα κάστρα στην άμμο
θέλω απόψε να πέσει το guantanamo!
Έχω στην πλάτη φτερά για να πετώ μακριά
και μια φωνή που μπορεί να τραγουδάει για λευτεριά
κι όπως χαλάει το κύμα τα κάστρα στην άμμο
θέλω απόψε να πέσει το guantanamo!

Στη πλάτη έχω φτερά που με πάνε μακριά
να μάχομαι ενάντια σε όλα τα κελιά.
Σε όλα τα κελιά να φέρνω εγώ τη λευτεριά
με τα αδέρφια μου να σηκώνω ψηλά τη γροθιά.
Σαν μια γροθιά όλοι μαζί, αδύναμοι και δυνατοί
ανάποδα να κάνουμε να γυρίζει η γη,
αφού το χτίσαν το κελί ας κλειστούνε μέσα εκεί,
κι εμείς εδώ να ζούμε ζωή μαγική!
Καμία υποταγή. Σε κανέναν υπακοή!
Τα πούλια δε γεννιούνται για να μένουν σε κλουβί.
Έτσι κι εγώ με τη σειρά μου, έχω ανοίξει τα φτερά μου
και στο χώμα έθαψα, έσπασα, τα δεσμά μου,
να πετάω ελεύθερος σε όλα τα μέρη της γης,
να φωνάζω πως χαμένος είναι πάντα ο νικητής
και νικητής όποιος ακολουθεί την καρδιά του
και ένα όνειρο έχει πάντα ψηλότερα του!
Στη Γένοβα τον Κάρλος να δω να διαδηλώνει,
τον Martin Luther Κing τ’ αδέρφια μου να ξεσηκώνει,
τους Πάνθηρες να μάχονται για τα δικαιώματα
κι η Παλαιστίνη ελεύθερα να έχει χώματα.
Να πνίξει η Ιταλία το Βατικανό,
η Άγια τράπεζα να αφοριστεί απ’ το Θεό,
να δω το Χατζηδάκι να γράφει μελωδίες
και τον Brown ξανά να δίνει συναυλίες.
Θέλω να δω τον Άρη ξανά, ζωντανό
με τους Ζapatistas να πολεμάει στο Μεξικό,
τον Che να οργανώνει την αντίσταση σ’ όλη τη γη,
και τον Mumia αθώο να δικάζει την Αμερική.
Δεν είμαι ολιγαρκής, θέλω πολλά να δω ακόμα.
Αν όλοι ζούσαν, ο κόσμος θα είχε άλλο χρώμα,
μα είναι αδύνατο, αυτοί τώρα πετάνε ψηλά,
παράδειγμα να τους έχεις, να βγάλεις φτερά.

Έχω στην πλάτη φτερά για να πετώ μακριά
και μια φωνή που μπορεί να τραγουδάει για λευτεριά
κι όπως χαλάει το κύμα τα κάστρα στην άμμο
θέλω απόψε να πέσει το guantanamo!
Έχω στην πλάτη φτερά για να πετώ μακριά
και μια φωνή που μπορεί να τραγουδάει για λευτεριά
κι όπως χαλάει το κύμα τα κάστρα στην άμμο
θέλω απόψε να πέσει το guantanamo!