Πάνε τόσα χρόνια στη μιζέρια και στην πίεση.
Τα έζησα όλα μέσα στην ίδια εξαθλίωση,
την εξαθλίωση, τον πόνο και το ψέμα.
Αυτοί που έφτιαξαν τον κόσμο δε ρωτήσανε κι εμένα
ούτε εσένα. Και τα βλέπεις, τα ίδια ζεις κι εσύ.
Είχαμε πάντα την αιτία, δε μας έφτανε η αφορμή
και το γιατί δεν το ψάξαμε, μπήκε στα δεδομένα.
Δεν πάει άλλο, ήδη περάσαμε το τέρμα.
Μια ζωή μας `θελαν πιόνια, μαριονέτες στο σανίδι.
Ξέρω `γω, ξέρεις κι εσύ δε πάει έτσι το παιχνίδι.
Η ιστορία, δίδαγμα, που δείχνει στους αιώνες,
κερδισμένος είναι αυτός που πάει κόντρα στους κανόνες.
Έχουμε μίσος, έχουμε και δίψα για εκδίκηση
κι αν φοβάσαι κάνω εγώ τη πρώτη κίνηση.
Μη σε νοιάζει το πως. Εμείς για κάθε αδερφό,
όσο μικρόφωνα κρατάμε έχουμε όπλο φονικό.
Σε θέλω στο πλευρό μου με το κεφάλι ψηλά,
γιατί η γροθιά τους αποκρούεται μόνο με γροθιά
και το δρόμο μας δείχνει ένα κόκκινο αστέρι.
Καιρός να φτάσει ως το κόκαλο το μαχαίρι.

Να δω ξανά την οργή του λαού.
Θέλω οι φωνές μας ν’ ακουστούνε στις άκρες τ’ ουρανού.
Θέλω τ’ αδέρφια μου ενωμένα χέρι με χέρι.
Θέλω μίσος, θέλω οργή και ένα κόκκινο αστέρι
από αγανάκτηση για όλ’ αυτά που σ’ εξοργίζουν.
Να πάψουν ασφαλίτες στους δρόμους να γυρίζουν,
μουνοπανάδες, ματατζίδες στις γωνίες να φυλάνε.
Καταστρέψτε και τις κάμερες που μας κρυφοκοιτάνε.
Αυτή είναι η δήθεν ελευθερία στη ζωή,
μας υψώνουν τα τείχη και μας ορίζουν το κελί
και αυτά δικαιολογία για την ασφάλειά μας.
Όσο ψηλά κι αν είν’ τα τείχη εμείς κρατάμε τα κλειδιά μας.
Σαν αυτούς που με πολέμους εξασφαλίζουν την ειρήνη μας.
Σαν τα μάτια που απέκτησε η τυφλή δικαιοσύνη μας.
Σαν κλεμμένες ζωές που τις επωφελούνται εκείνοι.
Θα στέκομαι εμπρός σαν μπουκάλι με βενζίνη.
Γι’ αυτό αδέρφια μου στα όπλα, εμπρός όλοι στο δρόμο
ν’ απαιτήσουμε τον γαμημένο ετούτο κόσμο.
Είμαστε τα πάντα, σ’ εμάς ανήκει η ζωή
και μέσα μας έχει φωλιάσει η οργή.

Στο έργο αυτό δε χωράνε άλλοι συμβιβασμοί.
Όλοι μπροστά στη κατάντια το παίζαμε τυφλοί,
μουγκοί, άπραγοι σε μια οθόνη μπροστά,
να παραποιεί αλήθειες, να νεκρώνει μυαλά.
Τα γεγονότα πολλά και πολλές οι ερωτήσεις,
μα κανείς να βρεθεί να μου δώσει απαντήσεις.
Σε Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, ποιος να μιλήσει για ειρήνη;
Ποιο δικαστήριο να δώσει στον Mumia δικαιοσύνη;
Στο Guantanamo ποιος να μου πει για ελευθερία
και σε ποιο κόσμο ανήκει η Κολομβία;
Οι Zapatistas πες μου, ποιον προσκυνάνε Θεό;
κι οι Παλαιστίνιοι σε ποιους να πουν ευχαριστώ;
Πήγαινε ρώτα στο Θιβέτ τι θα πει ανεξαρτησία;
Στη Siera Leone τι θα πει δουλεία;
Γι’ αυτό αδέρφια μου πάρτε στα χέρια σας τη γη.
Κρεμάστε τον Obama, τον Sharon, τον Sarkozy.
Ας κάνουμε την αρχήπ ριν όλοι ξεχάσουν.
Με οργή τα πράγματα ίσως ν’ αλλάξουν.
Μίσος, αγώνας, επανάσταση μία ουσία
και υπακοή καμία...

Η ελευθερία υπάρχει πάντα στη φύση του ανθρώπου.
Είναι ένα είδος ενστίκτου ενάντια στη καταπίεση
κι αυτό το ένστικτο θα οδηγήσει αυθόρμητα στην εξέγερση.
Οι καιροί είναι πάντα ώριμοι για μία τέτοια εξέγερση
γιατί, όταν η επανάσταση γίνεται βιολογικό ζήτημα
οι συνθήκες είναι πάντα ώριμες.
Η ελευθερία απορρέει μονάχα από την ελευθερία.
Καιρός να την διεκδικήσουμε...