Έπιασα μικρόφωνο ενστικτωδώς
κάτι νύχτες σαν κι αυτές, που ντύθηκα τρελός
κι έβαλα μπρος καρδιά, καρδιά και ψυχή.
Να με φοβάσαι ανθρωπάκι, σε νύχτα σκοτεινή
γιατί έχω χρόνο, όσο κρατάει η μέρα,
τ’ άπλυτά σου να μαζεύω, στη γυάλινή μου σφαίρα
κι όταν πέφτει ο ήλιος, στο σκοτάδι βασιλεύω,
σα λύκος στον κόσμο μου σε ταξιδεύω.
Τρελός αδερφός, συννεφιασμένος ουρανός
γίνομαι, αθώος που άδικα βρέθηκε νεκρός
γίνομαι, αίμα εξεγερμένο πάνω σε μια σφαίρα
αξιοπρέπεια γίνομαι, στο βρόμικο αέρα οργή.
Κατάρα που γεμίζει τα στήθια
που καίει τ’ άδικα, μαζί με τα δίκια,
αντρίκεια φωνή στη hiphop παραφωνία τους
και το ξημέρωμα σαν τελευταία επιθυμία τους.
Είμαι παιδί της λύσσας και του πόνου.
Διασταύρωση στιγμής του τέλους και του χρόνου.
Τριαντάφυλλο που φύτρωσε σε τάφο λογικής.
Ύφανα αιώνιος το αχανές ταξιδευτής
και επί σκηνής ψίθυρος, φευγαλέος στα αυτιά σας,
πέτρα που σπάει τα λεγόμενά σας,
πειρατής που αλλάζει λιμάνια το βράδυ
κακορίζικη καρδιά, χωρίς δρόμο για τον ’δη.
Γι’ αυτό σώπασε, κι έχω πολλά να πω ακόμα.
Κλείσε μάτια, κι ονειρέψου το πιο φωτεινό μου χρώμα
να φωτίσει τα λόγια, σαν το πιο όμορφο γιόμα,
το δρόμο τους να πάρουν, απ’ τη καρδιά στο στόμα,
από το στόμα στο μικρόφωνο, απ’ το μικρόφωνο στα ηχεία
απ’ τα ηχεία, όχι στ’ αυτιά, στη ψυχή είναι η ουσία.
Σ’ ένα δίσκο που στολίστηκε από τα όνειρά μου
νέκρωσα τη λογική, ν’ ακούσεις τη καρδιά μου.
Τώρα κλείνομαι πάλι, και φεύγω μακριά
ό, τι σου έδωσα, νιώσε το δικό σου πια.
Ό,τι σ’ άγγιξε, νιώσε το δικό σου πια,
τώρα κλείνομαι πάλι, και φεύγω μακριά…