Τις νύχτες σε νανούριζα και έχτιζα το όνειρο σου
και εγώ ονειρευόμουνα τον κόσμο το δικό σου
μεγάλωσες μεγάλωσα δεν έχω απαντήσεις
φοβάμαι τώρα πιο πολύ τον κόσμο που θα ζήσεις.

Τις νύχτες που φοβόμουνα μου κράταγες το χέρι
και περπατούσαμε μαζί μέσα στο παραμύθι
μεγάλωσες μεγάλωσα κανένας πια δεν ξέρει
να μπει στο φόβο του αλλουνού να τον εξαφανίσει.

Δεν έχω άλλες συμβουλές και σου ζητώ συγγνώμη
για όσα ήμουν σίγουρος κι εσύ διαφωνούσες
κανείς δεν ξέρει αύριο το τι μας ξημερώνει
κι εσύ το έβλεπες αυτό και επαναστατούσες.

Δε θέλω άλλες συμβουλές έχω δική μου γνώμη
κι αν είναι όλα δύσκολα εμείς θα βρούμε άκρη
αρκεί να μείνουμε άνθρωποι κι αυτό που μας ενώνει
να είναι η αγάπη μας, το γέλιο και το δάκρυ.

Να προσέχεις, να αντέχεις, να φυλάγεσαι
με αγάπη τη ζωή σου να σκεπάζεις
να αγαπάς, να συγχωρείς και να μοιράζεσαι
και να ξέρεις πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις.

Στον ώμο μου ακούμπαγες με τόση εμπιστοσύνη
να βλέπουμε τη θάλασσα να λέμε τα δικά μας
μακάρι να ‘ταν η ζωή σαν τη στιγμή εκείνη
ο φόβος να μας ξέχναγε και να’φευγε μακριά μας.

Ακόμα το κεφάλι μου το γέρνω στη σκιά σου
και σκέφτομαι μια θάλασσα σαν τη δική σου αγάπη
στα ζόρια και τα δύσκολα θα κρύβομαι κοντά σου
να ξεχωρίζω το χρησμό απ’την οφθαλμαπάτη.

Να προσέχεις, να αντέχεις, να φυλάγεσαι
με αγάπη τη ζωή σου να σκεπάζεις
να αγαπάς, να συγχωρείς και να μοιράζεσαι
και να ξέρεις πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις.