Ποιο συναίσθημα να ναι αυτό που σε κάνει δειλό
που τρυπώνει στην ψύχη και κυβερνά το μυαλό
σε εξουσιάζει σε κάνει κάθε τόσο να σφάλεις
και ενώ έχεις τόσα να πεις φωνή δεν έχεις να βγάλεις.
Πάλι μπροστά μου εικόνες που τώρα δεν λένε τίποτα
και φίλοι που κοιτάζουν και μιλάνε καχύποπτα
σημάδια από αγάπες ή από όνειρα ίσως
που αλλάξανε και από αγάπη έχουν γίνει πια μίσος.
Τρέμω στην σκέψη ότι χάνω τα ίχνη
πως το φεγγάρι παύει πλέον πια τον δρόμο να δείχνει
ότι ξεχνάω ποιος είμαι και που πηγαίνω δεν αντιδρώ παρά μονάχα σωπαίνω
κλείνω τα ματιά για να έρθει η σιωπή
πριν τα ανοίξω όμως πάντα εμφανίζεσαι εσύ
επιστρέφεις και ελπίζεις πως θα είμαι εδώ
μια συγγνώμη στον εαυτό μου μόνο οφείλω να πω.

Πέρασε πολύς καιρός θυμάμαι
δεν ξέρω αν ήταν λάθος ή σωστό
στημένο το παιχνίδι και γνωστό
μα εγώ να ξέρεις δε φοβάμαι.
Δε μου άρεσε να λέω εντάξει
έτσι ήμουν κι έτσι είμαι ακόμη
δεν μπορεί κανένας να μ’ αλλάξει
μα αν σε πλήγωσα, συγγνώμη.

Δε μου άρεσε ποτέ να λέω εντάξει
σε κάθε πράξη που μπορεί να με αλλάξει
μόνο σε τάξη κάθε σκέψη μου βάζω
αλλάζω μόνο εικόνες και σε σκέψεις βουλιάζω.
Πάω πιο κάτω πάντα σε άλλη σελίδα
όσα έχω ζήσει στα όνειρα μου είδα
γραμμή γραμμή για να γεμίζει το κενό
αυτό που άφησες νύχτα και είπες ότι θα σαι στο μυαλό μου.

Τα βράδια όταν με θυμάσαι
να ξέρεις πως είμαι καλά
μπορεί να πέρασα πολλά
όμως για `μένα μη φοβάσαι.

Δε μου άρεσε να λέω εντάξει
έτσι ήμουν κι έτσι είμαι ακόμη
δεν μπορεί κανένας να μ’ αλλάξει
μα αν σε πλήγωσα, συγγνώμη