Ο προβολέας ανοιχτός
να ρίχνει πάντα φως
σε σένα ρίχνει φως
και ας έχεις φύγει
το έργο παίζει απ’ την αρχή
την πρώτη μας στιγμή
ολόκληρη ζωή κι ας ήταν λίγη.

Πώς, να σε ξεχάσω πώς;
Αν όλα είναι ουρανός
εσύ ήσουν πάντα η δύση...

Σου χρωστάω ακόμα ένα κλάμα
δεν τελειώνει έτσι το πράγμα
αν δεν είσαι εδώ πώς θα’ ρθει η χαρά;..
Σου χρωστάω ακόμα ένα δάκρυ
έτσι είναι πάντα η αγάπη
αν δεν είσαι εσύ ποια ζωή μετά;..

Θα ανοίξει πάλι η βραδιά
σαν να `ναι σινεμά
το έργο η καρδιά
κι απόψε το `χει
το πρώτο απρόβλεπτο φιλί
το ναι που σου `χα πει
το πρώτο μας γιατί
και ένα άδειο όχι...

Τι, τι να ξεχάσω, τι;
Αν όλα είναι αριθμοί
εσύ ήσουν πάντα το ένα...

Σου χρωστάω ακόμα ένα κλάμα
δεν τελειώνει έτσι το πράγμα
αν δεν είσαι εδώ πως θα’ ρθει η χαρά;..
Σου χρωστάω ακόμα ένα δάκρυ
έτσι είναι πάντα η αγάπη
αν δεν είσαι εσύ ποια ζωή μετά;..