Πω πω Ζημιά που πάθαμε
και με Δημοκρατία
να φάμε τέτοιο μάντρωμα
και τέρμα το ξεφάντωμα,
τέρμα και στην πρωία.

Βρε, πώς μαντρωθήκαμε
και σε νταλγκάδες μπήκαμε.

Και πώς ν’ αλλάξουμε σκοπό
απ’ το `να βράδυ στ’ άλλο.

Αθήνα μου ξενύχτισσα
και στη ζωή αλήτισσα,
πες μου, πώς θα τη βγάλω.

Βρε, πώς μαντρωθήκαμε
και σε νταλγκάδες μπήκαμε.

Κι αυτοί που λεν τα καύσιμα
πως είναι η αιτία,
το μέτρο τούτο το σκληρό
είναι λιγάκι πονηρό,
είναι και αδικία.

Βρε, πώς μαντρωθήκαμε
και σε νταλγκάδες μπήκαμε.

Είναι βραχνάς το μάντρωμα,
που μπήκε στην καρδιά μας
μα πώς να γίνει, δηλαδή,
αφού μια ολόκληρη ζωή
η νύχτα είναι δικιά μας.