Ένα κοχύλι
σε μία έρημο μού έδειξε μια πύλη
εκεί που ζούνε οι ανάσες απ’ τα πάθη
και τα φιλιά που δεν ενώθηκαν ποτέ

ένα κοχύλι
γεμάτο χρώματα απ’ του έρωτα
κλαίει για μια θάλασσα που έσβησε στα λάθη
και γω τα μάτια σου που αγάπησα τα μπλε

Πως θα ’μια και πως θα ’σαι
όταν χωρίσουμε με ρώταγες θυμάσαι
ποιο ψέμα να με παίρνει
αυτή την ώρα σ’ ένα θάνατο αργό
πως θα ’μια και πως θα ’σαι
εγώ στην κόλαση αλήθεια εσύ που να ’σαι

Ένα κοχύλι
μες το κενό του είδα τα κόκκινά μου χείλη
και μία λέξη δίχως γράμματα και λόγια
μα σε μια έρημο μονάχη τι να πω

ένα κοχύλι
με ξαναστέλνει από το άυλο στην ύλη
και βλέπω πάλι της αγάπης τ’ αναλόγια
να ’χουν σελίδες με δικά μας σ’ αγαπώ