Φοβάμαι η ζωή πως μας προσπέρασε
γεμίζει σαν χαρτί που πίσω μ’ έριξε
φοβάμαι πως και να ’ρθεις θα ’ναι αργά
πως τίποτα δε θα ’ναι όπως παλιά

Απόμεινα να ζω μόνο με ψέματα
ανάμεσα σε είδωλα και βλέμματα
μια γεύση απ’ το στόμα σου ζητάω
να βρω το πρόσωπό σου
μες τους δρόμους που περνάω

Όλα σου μοιάζουν
όλα ταιριάζουν
πάλι τις νύχτες τριγυρίζω να σε βρω
όλα σου μοιάζουν
μα πάλι αλλάζουν
θέλω μονάχη να κοιτάζω το κενό

Αφέθηκα στα χέρια σου και χάθηκα
στον κόσμο που γυρνώ μόνη αισθάνθηκα
στη σκέψη μου συχνά σε συναντάω
ανάμεσα στο χτες και στο μετά σ’ αναζητάω