Στη σοφίτα ένα κρεβάτι
μια καρέκλα και του φεγγαριού το φως
τα αστέρια έχουνε πάρτι
και χορεύουν μεθυσμένα διαρκώς

του παράθυρου οι γρίλιες
σαν αρχαίας Επιδαύρου σκηνικό
μάτια σιδερένιες μπίλιες
σ’ ένα όνειρο φτηνό κι ανιαρό

Μα δε με νοιάζει που δε ταιριάζει
του κόσμου η μόδα
με την άδεια μου καρδιά
μα με πειράζει που δε χαράζει
αφού είναι ζόρι
χωρίς εσένα η βραδιά

Στη σοφίτα έχουν μήνες
να περάσουν όλοι οι φίλοι απ’ τα παλιά
οι χαρές και οι ωδίνες
χείλη κόκκινα στους τοίχους με φιλιά

κάποιος χτύπησε τη πόρτα
και πουλούσε τα όνειρά του σε λαχνούς
σ’ ονειρεύτηκα όπως πρώτα
μα ποντάρισα σε λάθος αριθμούς.